|
|
طلوع می کند آن آفتاب پنهانی ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی دوباره پلک دلم می پرد نشانه چیست؟ شنیده ام که می آید کسی به مهمانی کسی که سبز تر است از هزار بار بهار کسی شگفت کسی آن چنان که می دانیم تو از حوالی اقلیم هر کجا آباد بیا که می رود شهر ما رو به ویرانی در انتظار تو تنها چراغ خانه ماست که روشن است در این کوچه های ظلمانی کنار نام تو لنگر گرفت کشتی عشق بیا که نام تو آرامشی است طوفانی قیصر امین پور روز درگذشت حضرت معصومه (س) را به شما عزیران تسلیت عرض می کنم. به این مناسبت مقاله ای هر چند کوتاه درباره ی شهر قم می نویسیم. یکی از شهرهای مذهبی ومهم شیعه،که در جنوب تهران قرار دارد.قم از شهرهای کهن است واز زمان ائمه معصوم،مرکز شیعیان و هواداران اهل بیت بوده است.شهرت واهمیت این شهر ،بیشتر به خاطر مرقد حضرت فاطمه ی معصومه علیها السلام -دختر امام هفتم –است.او درسال 201 هجری پس از عزیمت حضرت رضا علیه السلام به خراسان،به قصد دیدن برادرش از مدینه بیرون می آیدوبه شهر ساوه که می رسد،بیمار شده،به قم منتقل می گردد وپس از17روز ازدنیا می رود ودر محل فعلی حرمش به خاک سپرده می شود.ازآن پس،قم به تدریج مرکزیت بیشتر یافته ودرنهایت در قرن حاضر،«حوزه ی علمیه قم» به دست آیه الله حائری یزدی در آن جا،بنیان نهاده می شود. امروزه قم،مرکز جهان تشیع است و مراجع تقلید و اساتید برجسته و محققان علوم اسلامی در این حوزه ی بزرگ نور افشانی می کنند.در تاریخ معاصر ودر پیوند با انقلاب اسلامی ،قم پیوسته پیشاهنگ بوده وجرقه ی نهضت اسلامی از قم زده شد. در این شهر،دهها مرکز علمی وتحقیق و کتاب خانه و مدارس عظیم وجود دارد که علوم اهل بیت را به جهان اسلام می گستراند.
پیامبر خدا(ص): القائم من ولدی، اسمه اسمی و کنیته کنیتی و شمائله شمائلی و سنته سنتی. "قائم" از فرزندان من است، نامش نام من، کنیه اش کنیه ی من، شمایل و سیمایش سیمای من و سنت و روش او سنت و روش من است. منتخب الاثر ص ??? امام مهدی در زیارت نامه ی حضرت معصومه(س) یکی از افتخارات شیعه ،داشتن زیارت نامه هایی است که از معصومین(ع) به یادگار مانده است.در زیارت نامه حضرت معصومه(س) ضمن مرور عالی ترین معارف شیعه، هشت بار با مقام ولایت ، رابطه ی مستقیم برقرار می شود که سه مورد آن پیوند با امام زمان (عج) است. الف) عرض ادب و اهدای سلام سلام های این زیارت تو‍‍‍أم با اسرار است. یکی از آن ها این است که تمام سلام های عرضه شده به خدمت پیامبر و جانشینان او با صیغه ی مخاطب (السلام علیک) است ولی هنگام عرض ادب به پیشگاه امام با صیغه ی غایب (السلام علی وصی من بعده ) آمده است. ب) دعا برای فرج زائرین حرمو بارگاه حضرت معصومه (س) از خداوند متعال می خواهند:ـ«اسئل الّله ان یرینا فیکم السرور و الفرج از خداوند می خواهم که سرور و گشایش شما را ببینم».قطعاً سرور اهل بیت (ع) ظهور امام مهدی (عجج) است. ج) رجعت زائر در این حرم مقدس عرضه می دارد:«و این یجمعنا و ایاکم فی زمرة جدکم محمّد (ص) ما وشما در زمره ی جد بزرگوارتان حضرت محمّد (ص) گرد آورد».این در خواست برای روز قیامت نیست، زیرا بهشت و مزایای آن در بخش های بعدی مطرح شده است ، بلکه ظهور امام مهدی (عج) است.
نام شریف آن بزرگوار فاطمه و مشهور ترین لقب آن حضرت "معصومه" است. پدر بزرگوارش امام هفتم شیعیان حضرت موسی بن جعفر (ع) و مادر مکرمه اش حضرت نجمه خاتون (س) است. آن بانو مادر امام هشتم نیز هست. لذا حضرت معصومه با امام رضا از یک مادر هستند در سال ٢٠٠ هجرى قمرى در پى اصرار و تهدید مأمون عباسى سفر تبعید گونه حضرت رضا (ع) به مرو انجام شد و آن حضرت بدون این که کسى از بستگان و اهل بیت خود را همراه ببرند راهى خراسان شدند. یک سال بعد از هجرت برادر، حضرت معصومه (س) به شوق دیدار برادر و ادای رسالت زینبی و پیام ولایت به همراه عده اى از برادران و برادرزادگان به طرف خراسان حرکت کرد و در هر شهر و محلى مورد استقبال مردم واقع مى شد. این جا بود که آن حضرت نیز همچون عمه بزرگوارشان حضرت زینب(س) پیام مظلومیت و غربت برادر گرامیشان را به مردم مؤمن و مسلمان مى رساندند و مخالفت خود و اهلبیت (ع) را با حکومت حیله گر بنى عباس اظهار مى کرد. بدین جهت تا کاروان حضرت به شهر ساوه رسید عده اى از مخالفان اهلبیت که از پشتیبانى مأموران حکومت برخوردار بودند،سر راه را گرفتند و با همراهان حضرت وارد جنگ شدند، در نتیجه تقریباً همه مردان کاروان به شهادت رسیدند، حتى بنابر نقلى حضرت(س) معصومه را نیز مسموم کردند. به هر حال ، یا بر اثر اندوه و غم زیاد از این ماتم و یا بر اثر مسمومیت از زهر جفا، حضرت فاطمه معصومه (س)بیمار شدند و چون دیگر امکان ادامه راه به طرف خراسان نبود قصد شهر قم را نمود. پرسید: از این شهر«ساوه» تا «قم» چند فرسنگ است؟ آن چه بود جواب دادند، فرمود: مرا به شهر قم ببرید، زیرا از پدرم شنیدم که مى فرمود: شهر قم مرکز شیعیان ما است. بزرگان شهر قم وقتى از این خبر مسرت بخش مطلع شدند به استقبال آن حضرت شتافتند; و در حالى که «موسى بن خزرج» بزرگ خاندان «اشعرى» زمام ناقه آن حضرت را به دوش مى کشید و عده فراوانى از مردم پیاده و سواره گرداگرد کجاوه حضرت در حرکت بودند، حدوداً در روز ٢٣ ربیع الاول سال ٢٠١ هجرى قمرى حضرت وارد شهر مقدس قم شدند. سپس در محلى که امروز «میدان میر» نامیده مى شود شتر آن حضرت در جلو در منزل «موسى بن خزرج» زانو زد و افتخار میزبانى حضرت نصیب او شد. آن بزرگوار به مدت ١٧ روز در این شهر زندگى کرد و در این مدت مشغول عبادت و راز و نیاز با پروردگار متعال بود. محل عبادت آن حضرت در مدرسه ستیه به نام «بیت النور» هم اکنون محل زیارت ارادتمندان آن حضرت است. سرانجام در روز دهم ربیع الثانى و «بنا بر قولى دوازدهم ربع الثانى» سال ٢٠١ هجرى پیش از آن که دیدگان مبارکش به دیدار برادر روشن شود، در دیار غربت و با اندوه فراوان دیده از جهان فروبست و شیعیان را در ماتم خود به سوگ نشاند .مردم قم با تجلیل فراوان پیکر پاکش را به سوى محل فعلى که در آن روز بیرون شهر و به نام «باغ بابلان» معروف بود تشییع نمودند. همین که قبر مهیا شد دراین که چه کسى بدن مطهر آن حضرت را داخل قبر قرار دهد دچار مشکل شدند، که ناگاه دو تن سواره که نقاب به صورت داشتند از جانب قبله پیدا شدند و به سرعت نزدیک آمدند و پس از خواندن نماز یکى از آن دو وارد قبر شد و دیگرى جسد پاک و مطهر آن حضرت را برداشت و به دست او داد تا در دل خاک نهان سازد. آن دو نفر پس از پایان مراسم بدون آن که با کسى سخن بگویند بر اسب هاى خود سوار و از محل دور شدند. بنا به گفته بعضی از علما به نظر مى رسد که آن دو بزرگوار، دو حجت پروردگار: حضرت رضا (ع) و امام جواد (ع) باشند چرا که معمولاً مراسم دفن بزرگان دین با حضور اولیا الهی انجام شده است. پس از دفن حضرت معصومه(س) موسى بن خزرج سایبانى از بوریا بر فراز قبر شریفش قرار داد تا این که حضرت زینب فرزند امام جواد(ع) به سال ٢٥٦ هجرى قمرى اولین گنبد را بر فراز قبر شریف عمه بزرگوارش بنا کرد و بدین سان تربت پاک آن بانوى بزرگوار اسلام قبله گاه قلوب ارادتمندان به اهلبیت (ع). و دارالشفای دلسوختگان عاشق ولایت وامامت شد.
با سلام و تبریک به مناسبت بعثت آخرین رسول خدا محمد مصطفی(ص) ادامه ی کودکی حضرت محمد را در این یادداشت بخوانیدادامه مطلب... «حلیمه» زن پاک سرشتٍ مهربان به این کودک نازنین که قدمش در آن قبیله مایه خیر و برکت و افزونی شده بود؛ دل بستگی زیادی پیدا کرده بود. لحظه ای از پرستاری او غفلت نمی کرد. کسی نمی دانست این کودک یتیم که دایه های دیگر از گرفتنش پرهیز داشتند؛ روزی و روزگاری پیامبر رحمت خواهد شد و نام بلندش تا پایان روزگار با عظمت و بزرگی بر زبان میلیون ها نفر مسلمان جهان و مأذنه ها با صدای بلند برده خواهد شد و مایه ی افتخار جهان و جهانیان خواهد بود. «حلیمه» بر اثر علاقه و اصرار مادرش، آمنه، محمد را که به سن پنج سالگی رسیده بود به مکه بازگردانید. دو سال بعد که آمنه برای دیدار پدر و مادر و آرامگاه شوهرش عبدالله به مدینه رفت، فرزند دلبندش را نیز همراه برد. پس از یک ماه، آمنه با کودکش به مکه بازگشت، اما در بین راه، در محلی به نام «ابو"اء» جان به جان آفرین تسلیم کرد، و محمد در سن شش سالگی از پدر و مادر هر دو یتیم شد و رنج یتیمی در روح و جان لطیفش دو چندان اثر کرد.
بیش از 1400 سال پیش در روز 17 ربیع الاول ( برابر 26 آوریل 570میلادی) کودکی در شهر مکه چشم به جهان گشود. پدرش عبدالله در بازگشت از شام در شهر یثرب (مدینه) چشم از جهان فرو بستو به دیدار کودکش (محمد) نایل نشد. مادرش آمنه دختر وهب بن عبد مناف بود. برابر رسم خانواده های بزرگ مکه «آمنه» پسر عزیزش محمد را به دایه ای به نام حلیمه سپرد تا در بیابان گسترده و پاک و دور از آلودگی های شهر پرورش یابد. |
 |
